ἄνομος, ον (8), lexema adjetival que denota estado de no sujeción (= Hecho) respecto a (= Relación) una norma (= cuasi-Entidad); connota sujeto de atribución.
Definición: «Que no está sujeto a ley o norma moral »: sin ley.
La definición dada corresponde a la primera acepción de ἄνομος (semema I), cuando denota estado: sin ley. Si denota actuación, se tiene la segunda acepción (semema II): inicuo, perverso, malvado.
SEMEMA I. Denotando estado.
1Cor 9,21c: μὴ ὢν ἄνομος θεοῦ no estando sin ley de Dios.
— Sin ley mosaica, esto es, gentil, pagano.
Hch 2,23: <᾿Ιησοῦν> τοῦτον... διὰ χειρὸς ἀνόμων προσπήξαντες ἀνείλατε a éste [Jesús]... por manos de hombres sin ley lo matasteis crucificándolo.
1Cor 9,21ab: <ἐγενόμην> τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος [me porté] con los sin ley, como sin ley / [me porté] con los [que no tienen la] ley, como [libre de la] ley.
SEMEMA II. Cuando ἄνομος hace referencia a un modo de actuar denota la conducta contraria (= Hecho) a (= Relación) una norma o ley moral (= cuasi-Entidad); connota sujeto de atribución (cf ἀνομία, semema I)..
Definición: «Que actúa en contra de la ley o norma moral»: inicuo.
2Pe 2,8: ψυχὴν δικαίαν ἀνόμοις ἔργοις ἐβασάνιζεν [sentía] despedazarse su espíritu recto por las obras inicuas.
— Sustantivado: malhechor, impío, criminal.
Lc 22,37: δεῖ τελεσθῆναι ἐν ἐμοί, τό· καὶ μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη tiene que realizarse en mí, aquello de que fue considerado entre los malhechores.
2Tes 2,8: τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος entonces será revelado el inicuo / el impío.
1Tim 1,9: δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δὲ καὶ ἀνυποτάκτοις no está la ley para el justo, sino para los criminales e insubordinados.
ανομος
anomos