ἀνόητος, ον (6), lexema adjetival que denota estado (= Hecho) que se manifiesta (= Relación) en la conducta (= Hecho); connota sujeto de atribución.
Definición: «Que tiene incapacidad para entender y lo manifiesta en la conducta»: torpe, insensato, necio.
Lc 24,25: ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ¡qué torpes sois y qué tardos de corazón / qué lentos para creer...!
Gál 3,1: ῏Ω ἀνόητοι Γαλάται ¡Gálatas insensatos!; cf 3,3.
1Tim 6,9: ἐμπίπτουσιν εἰς... ἐπιθυμίας πολλὰς ἀνοήτους καὶ βλαβεράς caen en... muchos afanes insensatos y funestos.
Tit 3,3: ῏Ημεν γάρ ποτε καὶ ἡμεῖς ἀνόητοι También nosotros éramos entonces insensatos.
– En oposición a σοφός.
Rom 1,14: σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις ὀφειλέτης εἰμί estoy en deuda con listos y torpes
ανοητος
anoetos