ἀντίκειμαι (8), lexema verbal que denota estado (= Hecho) y frontalidad (= Relación); connota sujeto de atribución y término (ἀντι– «frente a, enfrente de», situación local).
Definición: «Estar situado frente a algo»: encontrarse enfrente; ser opuesto, estar en contra, estar enfrentado.
Gal 5,17: ταῦτα γὰρ ἀλλήλοις ἀντίκειται porque ambos son opuestos entre sí / están en conflicto entre sí.
1Tim 1,10: εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούση̣ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται y si cualquier otra cosa es opuesta a la doctrina saludable.
– En participio sustantivado: «adversario, enemigo».
Lc 13,17: κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ se abochornaban todos sus adversarios.
Lc 21,15: ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντιστῆναι ἢ ἀντειπεῖν ἅπαντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν porque yo os daré un lenguaje y una sabiduría a la que ninguno de vuestros adversarios podrá haceros frente o contradeciros / porque yo os daré palabras tan acertadas a las que ninguno de vuestros adversarios podrá haceros frente o contradeciros.
1Cor 16,9: θύρα γάρ μοι ἀνέῳγεν μεγάλη καὶ ἐνεργής καὶ ἀντικείμενοι πολλοί se me abrió una puerta amplia y eficaz y muchos son los adversarios / se me presenta una gran ocasión de trabajo eficaz y muchos son los adversarios.
Flp 1,28: μὴ πτυρόμενοι ἐν μηδενὶ ὑπὸ τῶν ἀντικειμένων no dejándoos atemorizar en nada por los adversarios / sin el menor miedo a los adversarios.
2Tes 2,4: ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα el adversario y el que se pone por encima de todo.
1Tim 5,14: μηδεμίαν ἀφορμὴν διδόναι τῷ ἀντικειμένῳ λοιδορίας χάριν y no dar pie al adversario para la crítica / y no dar pie a las críticas de los adversarios.
αντικειμαι
antikeimai