ἀναστατόω (3), lexema verbal que denota acción (= Hecho) que causa (= Relación) actuación (= Hecho); connota agente y término (ἀνα-, «hacia arriba», figurado, y causativo) .
Definición: “Incitar a alguien a la rebelión o a la subversión”: revolucionar, amotinar, agitar, soliviantar.
Hch 21,38: οὐκ ἄρα σὺ εἶ ὁ αἰγύπτιος ὁ... ἀναστατώσας... τοὺς τετρακισχιλίους ἄνδρας τῶν σικαρίων; ¿no eres tú el egipcio que... amotinó... a aquellos cuatro mil hombres de los sicarios / cuatro mil sicarios?
– Sentido figurado.
Hch 17,6: οἱ τὴν οἰκουμένην ἀναστατώσαντες οὗτοι estos que han revolucionado el mundo entero.
Gal 5,12: ὄφελον καὶ ἀποκόψονται οἱ ἀναστατοῦντες ὑμᾶς ¡ojalá se mutilasen del todo los que os soliviantan!
αναστατοω
anastatoo